L’ ARCADIA: Η Αρκαδία

του Jacopo Sannazaro

Αρκαδογέννητε θεέ, Λύκαιε Δία
αξίωσέ με να βρεθώ στην Αρκαδία.

Αναζητώ τη σωτήρια, την παρηγοριά μου
απ’ την οδύνη που ματώνει την καρδιά μου.

Στην Αρκαδία πάρε με, κυρίαρχε του κόσμου
και τη γαλήνη της ψυχής, γρήγορα δώσ’ μου.

Να με γνωρίσεις με τον γιο σου τον Αρκάδα
τον πιο αντρειωμένο σ’ όλη την Ελλάδα.

Μήπως μου μεταδώσει δύναμη και σθένος
ν’ απαλλαγώ απ’ το φριχτό, της Νέμεσης το μένος.

Ποθώ να συναντήσω και τον άλλο γιο σου, Πάνα,
τα μάτια του να ιδώ, τα λάγνα και τα πλάνα.

Να με μαγέψει θέλω, να με μαγνητίσει
να λησμονήσω τα δεινά που μ’ έχουν τυραννήσει.

Ν’ ακούσω την ηδονική του τη φλογέρα
μεθυστικές μολπές να στέλνει στο αγέρα.

Να σκαρφαλώσω τα θεόρατα τα βράχια
στ’ αρκαδικά φαράγγια και τα καταράχια.

Στου φωτεινού βουνού τις λόχμες να τρυπώσω
αγρίμια και φίδια ν’ ανταμώσω.

Βάλε μια συντροφιά μ’ αρκαδικούς ποιμένες
να φάω τυρί από γίδες μοσχαναθρεμμένες.

Με τις νεράιδες τις πανέμορφες να με γνωρίσεις
στα σαγηνευτικά τα δίχτυα τους να με τυλίξεις.

Ελπίζω κάποια να βρεθεί να με πλανέψει
τη λαβωμένη μου καρδιά να σώσει, να γιατρέψει.

Να με μαγέψει με τ’ αρκαδικά της κάλλη
να με λυτρώσει απ’ τη νοσηρή μου παραζάλη.

Μακριά να διώξει την ερωτική μου πείνα
που ένιωσα για την ξαδέρφη μου την Καρμελίνα.

Να την ξεχάσω Δία Φωτεινέ, βοήθησε με
κοντά σου πάρε με, στην Αρκαδία τράβηξέ με.

Στο Όρος Λύκαιον ποθώ την ίαση για να βρω
απ’ το δεινό το πάθος μου, το ένοχο και λάβρο.

Κι όταν αυτή τη χάρη, Δία, θα μου κάνεις
παντοτινά να ζης, ποτέ να μην πεθάνεις.

Ελεύθερη απόδοση : Χρυσόστομος Κριμπάς

https://www.recital.gr/2016/05/12/la-arcadia/

LA ARCADIA

Lope de Yega

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στην Ισπανία
και δεν κατάφερα ποτέ, να ιδώ την Αρκαδία.

Βαθιά ποτάμια, θάλασσες και όρη μας χωρίζουν
εμπόδια αξεπέραστα, στενά μας περιορίζουν.

Μα αν ποδάρια και κορμί, η φύση εμποδίζει
η φαντασία η τολμηρή, φράγματα δεν γνωρίζει.

Ελεύθερη κι ακράτητη, επάνω τους πετάει
και γρήγορα, σαν αστραπή, τ’ όνειρο κυνηγάει.

Τ’ όνειρο που ‘ναι ελκυστικό, γεμάτο γοητεία
μ’ αρπάζει σα νεφέλωμα, με πάει στην Αρκαδία.

Μπορεί να μην ταξίδεψα, μ’ άλογο ή καράβι
μα αίσθηση αρκαδική, από καιρό έχω λάβει.

Θεόκριτο μελέταγα, από μικρή ηλικία
και νοερά χαιρόμουνα, την όμορφη Αρκαδία.

Ακόμη και Βιργίλιο, πολύ είχα διαβάσει
μ’ αρκαδικές περιγραφές, με είχε συναρπάσει.

Τη φύση την αρκαδική, μ’ αυτούς έχω γνωρίσει
δάση πυκνά κι αδιάβατα, σα φίδι έχω διασχίσει.

Τα έλατα με κάλυψαν, κάτω απ’ τις φυλλωσιές τους
απόλαυσα τη θαλπωρή, χόρτασα τις δροσιές τους.

Στις λόχμες τις αρκαδικές, βρήκα θεία γαλήνη
το κλίμα της το εύκρατο, τα πάθη έχει απαλύνει.

Είδα κοπάδια πρόβατα και γίδια να περνούνε
πιο πέρα λύκους ήρεμους, να μην τα ενοχλούνε.

Αρκούδες, όρνια και λαγοί, αηδόνια και ζαρκάδια
όλα τους ζουν αρμονικά, μ’ αγάπες και με χάδια.

Είδα τσακάλια και ασβούς, βίδρες και σκαντζοχέρια
νυφίτσες κι αγριογούρουνα, να δίνουνε τα χέρια.

Πολύ μακριά εδιώξανε, εχθρότητες και μίση
και τις καρδιές τους με χαρά κι αγάπη έχουν γεμίσει.

Νεράιδες λυγερόκορμες, τριγύρω στα ποτάμια
ακούγονται να τραγουδούν, κρυμμένες στα καλάμια.

Μα όταν βγουν στο ξάγναντο κι αρχίσουν να χορεύουν
ζώα, ανθρώπους και πουλιά, σκλαβώνουν και μαγεύουν.

Κι ο Πάνας όταν άρχιζε, να παίζει τη φλογέρα
ήχους γλυκούς τους έστελνε, με δροσερόν αγέρα.

Μα σαν τον αντικρίζανε, άφωνες όλες μέναν,
τρέχανε πανικόβλητες, στο δάσος μέσα μπαίναν.

Ξαπλώνει ο τραγοπόδαρος, στο χώμα ντροπιασμένος
άπραγος και παντέρημος και περιφρονημένος.

Με μιας ξανασηκώνεται, σαν αίλουρος πηδάει
και το τραγίσιο μούσι του, αρχίζει να μαδάει.

Στο Λύκαιον αντίκρισα, στο φωτεινό το όρος
τον Δία τον αγέρωχο, να ‘ναι τροπαιοφόρος.

Τον είδα να θρονιάζεται, τον τρομερό τον Δία
στην οικουμένη άνακτα, μα και στην Αρκαδία.

Είδα δίπλα να στέκεται, στο μέρος το δεξιό του
Αρκάδα τον πρωτότοκο, τον υπεράξιο γιο του.

Αίφνης ο Ζευς ορθώνεται, προς Όλυμπον οδεύει
και τον Αρκάδα άφησε, στη γη να βασιλεύει.

Τη γην αυτή την όμορφη, τη γη τη μακαρία
ο Αρκάς την ονομάτισε, την είπε: ΑΡΚΑΔΙΑ.

Πάντοτε Αρκαδία μου, σε σένα θα προσφεύγω
όταν τ’ ανθρώπινα κακά, θελήσω ν’ αποφεύγω.

Να ζήσεις Αρκαδία μου, να ευδοκιμείς, να θάλλεις
τους πονεμένους με στοργή, θερμή να περιβάλλεις.

Έμμετρη απόδοση: Χρυσόστομος Κριμπάς

https://www.recital.gr/2016/05/24/o-pousen-adra-charassi-arkadolatrias-frasi/

Ο Πουσέν αδρά χαράσσει αρκαδολατρίας φράση

Η Αρκαδία ενέπνευσε, σπουδαίους καλλιτέχνες
πρόσφερε θέματα πολλά, για τις καλές τις τέχνες.

Με τις γραφές των ποιητών, Σαίξπηρ, Γκαίτε και Σίλλερ
η Αρκαδία έγινε, παραμυθένιο θρίλερ.

Το άξιο χέρι του Πουσέν, του Γάλλου του ζωγράφου
σύνθεση φιλοτέχνησε, στην πλάκα ενός τάφου.

Την αρκαδολατρία του, που ‘χε μες στην ψυχή του
έντεχνα τη φανέρωσε, με τη ζωγραφική του.

Έργο που έχει έμπνευση, ευγενικής καρδίας
φέρει τίτλο ευφρόσυνο «Ποιμένες Αρκαδίας».

Ποιμένα Αρκάδα ο Πουσέν, έβαλε πεθαμένον
μέσα σ’ ένα κυβόλιθο, άρτια τεχνουργημένον.

Επάνω στην ταφόπλακα, έγραφε μία φράση
που όποιος διάβαινε σιμά, έσκυβε να διαβάσει.

Η φράση ήταν η εξής: «Et in Arcadia ego»
εύγλωττα υποδήλωνε: Αρκαδισμόν εκπέμπω!

Την έγραψε λατινικά, αφού στην Ιταλία
έδρασε και μυήθηκε, στην αρκαδολατρία.

Μπροστά στο καλλιτέχνημα, στεκόταν μια ομάδα
από ποιμένες τέσσερις, πατριώτες του Αρκάδα.

Η σκέψη τους βασάνιζε, τι τάχα να σημαίνει
ετούτη η επιγραφή, στον τάφο χαραγμένη.

Για τον καθένα ήτανε, μεγάλη ευτυχία
να είχε την προέλευση, από την Αρκαδία.

Αυτό ήταν το νόημα, όπου αναζητούσαν
κι όταν το ανακάλυψαν, από χαρά σκιρτούσαν.

Αυτό το αριστούργημα, της τέχνης το μνημείο
από παλιά φυλάσσεται, στου Λούβρου το Μουσείο.

Οι επισκέπτες στέκονται, μπροστά και το θαυμάζουν
την αρκαδολατρία τους, στα ύψη ανεβάζουν.

Αν κι από τότε πέρασαν, τριακόσια τόσα χρόνια
η αίγλη του η αρκαδική, θα παραμένει αιώνια.

Ας εμπνευστούν οι σημερινοί, οι τοπικοί «ποιμένες»
κι ας αναστήσουν γρήγορα, δόξες τις περασμένες.

Όλες τις εκκρεμότητες, εύστοχα ας ρυθμίσουν
ώστε την Αρκαδία μας, να την αναγεννήσουν.

Η δόξα η αρκαδική, να φθάνει στα ουράνια
τα τέκνα της τ’ αγαπητά, να νιώθουν περηφάνια.

Τότε και κείνοι θα χαρούν την υστεροφημία
εάν δοθούν ολόψυχα, στη μάνα ΑΡΚΑΔΙΑ.

Έτσι, θα ειπεί ο καθένας τους: «Et in ARCADIA ego»
με τα καλά τα έργα μου, σαν φως Λυκαίου φέγγω!

Χρυσόστομος Κριμπάς.

Από το ΦΩΣ τ’ Αρκαδικό,

φωτίζομαι και φέγγω

με περηφάνεια αναφωνώ :

et in Arcadia ego !

https://www.odosarkadias.gr/i-odos-arakadias-penthi/

Η ΟΔΟΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ πενθεί…!!!

Χάσαμε τον Χρυσόστομο!

Τον στυλοβάτη μας και την κολόνα μας! Χάσαμε τον Επίτιμο Διευθυντή μας, που, χρόνια, τώρα, μας στήριζε με τις συνεργασίες του και μας καθοδηγούσε με τις συμβουλές του! Έφυγε τα χαράματα της Μ. Πέμπτης, σε ηλικία 93 χρονών, και τάφηκε δίπλα στη σύζυγό του, Αθηνά, χθες (Τετάρτη 4 Μάη 2016), στο Δημοτικό Κοιμητήρι της Τρίπολης αφού, η σωρός του ήλθε από την Αθήνα και ψάλθηκε στον Ι.Ν. της Αγίας Βαρβάρας… Ο καφές της παρηγοριάς -μετά γεύματος- παρατέθηκε στην ταβέρνα του Πιτερού…

Για τη ζωή και τη δράση, του αείμνηστου Χρυσόστομου, επικήδειους εκφώνησαν οι Γρ. Κριμπάς (αδελφός του) και Βασ. Τσεβούκας (αδελφός της συζύγου του). Παρακάτω ο επικήδειος του Δ/ντή της Ο.Α. Νίκου Γαργαλιώνη:

Αιδεσιμότατοι
Αγαπητοί συγγενείς και φίλοι του Χρυσόστομου

Αναμφίβολα, αυτό που θα πούμε, θα θεωρηθεί τετριμμένο· δηλ. πως δεν κηδεύουμε, σήμερα, έναν συνάνθρωπό μας, αλλά πως κηδεύουμε μία βιβλιοθήκη! Ναι· να φανταστούμε, ότι μέσα σ’ αυτό το κιβούρι είναι στοιβαγμένοι τόννοι βιβλία… από λεξικά και ιστορίες μέχρι γραμματικές και λαογραφίες, ποίηση και εγκυκλοπαίδειες, γεωγραφίες και συντακτικό, πεζογραφήματα και ευαγγέλια, παιδαγωγικά και ψυχολογίες, θέατρο και επιστήμες… και ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας μας…!

Ναι, αγαπητοί μου, αυτός είναι ο Χρυσόστομος· και δεν λέω ήταν, γιατί ο Χρυσόστομος Κριμπάς, συνεχίζει να ζει, και θα ζει ανάμεσά μας. Θα τον βλέπουμε και θα τον διαβάζουμε για χρόνια: πότε μέσα από κάποιο ποίημα ή πεζογράφημα, πότε μέσα από κάποιο αντιστασιακό ή λαογραφικό του κείμενο, αλλά και μέσα σε ιστορικά θα τον συναντούμε, όπως και σε διηγήσεις, ετυμολογίες, χρονογραφήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, άλλα ποικίλα…
Αυτός, άλλωστε, είναι και ήταν ο Χρυσόστομος· ένας απλός άνθρωπος, με το τσαντάκι του υπό μάλης κι ένα σημειωματάριο στην παλάμη, και να γράφει, να γράφει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί· να γράφει από δωμάτιο σε δωμάτιο, από τρόλεϊ σε τρόλεϊ, στο τραπεζάκι της πλ. Άρεως αλλά και στο περπάτημα, αναμεσίς στην κουβέντα όπως και πάνω σε μια σανίδα…· και ποτέ σε πολυτελή γραφεία… που απεχθανόταν· να γράφει από ποιήματα και ποικίλες σημειώσεις, αλλά να προβαίνει και σε αποδελτιώσεις· αποδελτιώσεις για άμεση χρήση από έντυπα που έβρισκε στα διάφορα γραφεία που περιτριγύριζε, στα τυπογραφεία, στον παντός είδους ημερήσιο και περιοδικό τύπο… όπως και αποκόμματα να συγκεντρώνει -σε κείμενα ή φωτογραφίες- για μελλοντική χρήση, και στη συνέχεια φτάνοντας στο σπίτι, εκεί στο Παγκράτι ή στα Πατήσια… να τα τοποθετεί σε δικής του ευρεσιτεχνίας και κατασκευής 100άδες ντοσεδάκια…

Τόλμησα δυο τρεις φορές να τον πείσω να προβεί στην έκδοση κάποιων βιβλίων αφού θα ήταν κρίμα τόσα χρόνια κοπιαστικής δουλειάς να πάνε χαμένα… Η απάντησή του ήταν “ούτε να το σκέπτομαι δεν θέλω· τα βιβλία λάμπουν κάποιους μήνες, ένα δυο χρόνια και μετά πιάνουν αστράχα. Εγώ, θέλω να είμαι πάντα παρών και επίκαιρος γι’ αυτό, όσο ζω, μου αρκεί η παρουσία μου σε εφημερίδες και περιοδικά…”. Όταν προχώρησα λίγο ακόμη, ότι ίσως υπάρξει και κάποιο κέρδος…”. Μου το ‘κοψε με τη φράση “τα χρήματα που παίρνω, μου αρκούν· δεν θέλω να βάλω μπελάδες στο κεφάλι μου”…

Και ήταν ένας υπέροχος ανιδιοτελής, ο Χρυσόστομος· ένας ανιδιοτελής στο έπακρον· τόσο που…· όπως είναι γνωστό έγραφε στο εγκυρότατο περιοδικό “Ιστορία” της “Πάπυρος Λαρούς”· έγραφε για πάνω από 40 χρόνια! Οι άνθρωποι, μετά κανά χρόνο, εντυπωσιασμένοι και ευχαριστημένοι από την ποιότητα των γραφτών του, θέλησαν να τον γνωρίσουν και, παράλληλα, να του δώσουν κάποια χρήματα· γι’ αυτό και τον καλούσαν κάθε τόσο…! όμως, ο Χρυσόστομος “αγρόν ηγόρασεν”. Έτσι δυο τρεις φορές, μέσα σε συστημένο φάκελλο του έβαλαν κάποια χρήματα. Με το που άνοιγε τον φάκελλο, ο Χρυσόστομος, όπως ήταν τον επέστρεφε… Είδαν και απόειδαν οι άνθρωποι, και σταμάτησαν να του στέλνουν χρήματα… Όμως, συνέχισαν και τον καλούσαν σε καθεμιά εκδήλωσή τους· κι εδώ έλαμπε δια της απουσίας του. Στην παρατήρησή μου, “γιατί δεν πας”, η απάντησή του ήταν “μου αρκεί που δημοσιεύουν τα κείμενά μου και με διαβάζει ο κόσμος· αυτό με ευχαριστεί και όχι οι παράτες”.

Καθ’ ον χρόνο υπηρετούσε στη Θεσσαλονίκη, ως Επιθεωρητής, ο τότε γνωστός Υπ. Παιδείας, Αντώνης Τρίτσης, διάβασε ένα χρονογράφημα, του Χρυσόστομου, σε συνδικαλιστική εκπαιδευτική εφημερίδα, και του άρεσε πάρα πολύ. Ζήτησε πληροφορίες κι εντός τριών ημερών, τον κάλεσε να παρουσιαστεί στο Υπουργείο, όπως κι έγινε. Από εκείνη την ημέρα έγινε ο εξ’ απορρήτων του Τρίτση και ήταν αυτός που επιλαμβανόταν τις απαντήσεις σε επιστολές και δύσκολα δημοσιεύματα, τους επιμελείτο τους εξειδικευμένους, περί την παιδεία, λόγους του… Με το που έφυγε ο Τρίτσης, κυριολεκτικά, τον υφάρπασε ο Απ. Κακλαμάνης· τον είχε από κοντά του, αθέατο, σε όλα τα Υπουργεία που ανέλαβε μέχρι και όταν ανέλαβε Πρόεδρος Βουλής. Αν και του προσφέρθηκαν πολυτελή γραφεία να κάθεται, ο Χρυσόστομος προτιμούσε ένα μισότριβο γραφειάκι σ’ ένα δωμάτιο-αποθήκη. Αυτός ήταν ο σεμνός και ταπεινός Χρυσόστομος, ο ηθικός και υπερέντιμος… Σε κάποια στιγμή, ο Κακλαμάνης, για την ανιδιοτελή προσφορά του -ήταν πλέον συνταξιούχος, ο Χρυσόστομος- του έβγαλε, να παίρνει ένα σεβαστό μηνιαίο επίδομα… Με το που τόλμησαν να του παραδώσουν το ποσό την πρώτη φορά, ο Χρυσόστομος αρνήθηκε. Πήγε στον Κακλαμάνη, τον ευχαρίστησε, και του υπέδειξε, τα χρήματα που προορίζονταν γι’ αυτόν, να τα δίνουν σε μια συγκεκριμένη κοπέλα που μόλις είχε παντρευτεί και τα είχε ανάγκη…

Όμως, κι όταν βρέθηκε για κάποια χρόνια, ως εκπαιδευτικός στα Ιεροσόλυμα, κι εκεί, δεν έμεινε ούτε στιγμή ήσυχος. Άνθρωπος δραστήριος, μελέτησε και περιηγήθηκε την περιοχή των Αγίων Τόπων, έμαθε την εκεί γλώσσα όπως και τις πέντε διαλέκτους της Αραβικής… Πολύ γρήγορα, ο Πατριάρχης Βενέδεικτος εξετίμησε τον χαρακτήρα και τις γνώσεις του και τον πήρε δίπλα του, επί καθημερινής βάσης. Ήταν κι εδώ, ο εξ’ απορρήτων· παράλληλα, ο Βενέδεικτος τον χρησιμοποιούσε ως ξεναγό υψηλών προσώπων που επισκέπτονταν τους Αγίου Τόπους…· κι όλα αυτά ανιδιοτελώς. Ναι, αυτός ήταν ο Χρυσόστομος!

Στα κατοχικά χρόνια χρόνια που ήταν φοιτητής στην Παιδαγ. Ακαδημία της Τρίπολης, εκτός του ότι πέρασε πρώτος στην Ακαδημία και αποφοίτησε, ως αριστούχος -πρέπει να το τονίσουμε αυτό-, ρούφαγε, κυριολεκτικά, τις φιλοσοφικές διδασκαλίες του Παπανούτσου· του Παπανούτσου που, ανέκαθεν, ο Χρυσόστομος τον λάτρευε ως “θεό”! Δεν έλειπε από καμία διδασκαλία του· και οι διδασκαλίες, του Παπανούτσου, για εκείνα τα χρόνια στην Τρίπολη, ήταν “θεία κηρύγματα” που παρακολουθούσαν όχι μόνο σπουδαστές αλλά και ο πνευματικός κόσμος της Τρίπολης, κάτι που επιβεβαιώνει και ο Μίκης Θεοδωράκης στην Αυτοβιογραφία του… Εκεί, λοιπόν, ο Χρυσόστομος, ως ο πλέον έγκυρος, κρατώντας σημειώσεις τις δακτυλογραφούσε και πολυγραφούσε και στη συνέχεια τις μοίραζε στους συμφοιτητές του και όπου αλλού…

Ο προκείμενος νεκρός, αγαπητοί μου, γεννήθηκε στο Βαλτεσινίκο. Προερχόταν από πολυμελή, δημοκρατική οικογένεια, με πατέρα -πατριαρχική μορφή- τον μορφωμένο ρασοφόρο, στήριγμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, Γεώργιο. Αυτή ήταν και η αιτία, δηλ. η σωστή ανατροφή και διαπαιδαγώγηση, που, όλα τα μέλη της φαμίλιας προόδευσαν στη ζωή τους και ανεδείχθησαν.

Ο ίδιος, ο Χρυσόστομος, τελείωσε το Α’ Γυμνάσιο Τρίπολης με γυμνασιάρχη τον αριστερό ιδεολόγο, Ανδρέα Παπαθεοδώρου. Πολύ γρήγορα μπήκε στην Αντίσταση και εξελίχθηκε σ’ έναν αγνό αντιστασιακό πατριώτη. Ήταν αυτός, ο Χρυσόστομος, που, την κατοχή, μαζί με άλλους ίδρυσε την ΠΟΕΝ (Παναρκαδική Οργάνωση Ελεύθερων Νέων) ένα γεγονός πρωτόγνωρο για Ελλάδα και Ευρώπη.

Όχι· ο Χρυσόστομος, δεν κάθησε στ’ αυγά του όπως τόσοι και τόσοι άλλοι· βγήκε στο βουνό με καθοδηγητές του, τους ήρωες του δημοκρατικού αγώνα, Νίκο Μπελογιάννη και Παρασκευά Δημόπουλο. Στάλθηκε στην Πάτρα να οργανώσει το κίνημα. Πιάστηκε αιχμάλωτος. Δραπέτευσε. Και επικηρύχθηκε η σύλληψή του, από τον γνωστό Κουρκουλάκο, με μεγάλο ποσό.

Μετά την Κατοχή πετυχαίνει πρώτος στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με Δ/ντή τον Τριπολιτσιώτη θεατράνθρωπο, Θεόδωρο Συναδινό. Αμέσως, τον πήρε ο Αιμίλιος Βεάκης στον θίασό του.

Ως δάσκαλος τοποθετείται στη Χαλκιδική. Εκεί, πρωτοστατεί στο να γίνει ο ανδριάντας του Αριστοτέλη στα Στάγειρα.

Ανήσυχο πνεύμα, δεν τον χωράει η Ελλάδα και φεύγει, ως δάσκαλος, για το Σουδάν. Εκεί τελειοποιεί τ’ Αγγλικά του αλλά και μαθαίνει τη γλώσσα Αφρικάνς. Εδώ του απονέμεται το ανώτατο παράσημο “Γκεζίρα”. Με υποτροφία του Υπουργείου Παιδείας, φοιτά δύο χρόνια, ως υπότροφος, στο Πανεπιστήμιο Καΐρου ενώ, νωρίτερα, πρέπει να υπενθυμίσουμε, τελειώνει αριστούχος τη διετή Μετεκπαίδευση στο Μαράσλειο.

Αγαπητοί μου, σε λίγο, ο Χρυσόστομος, θα πάει να συναντήσει την αγαπημένη του Αθηνά· την ωραία, αριστοκράτισσα, ψηλή δασκάλα, που κι αυτή έφυγε προ έτους και την οποία γνώρισε τα κατοχικά χρόνια, εδώ παραδίπλα, στο τσεβουκέικο αντιστασιακό σπίτι και υπερήφανο σόι..

Ίσως, στα μυαλά κάποιων εξ’ υμών, να επαναληφθεί το του Επαμεινώνδα που, λίγο πριν ξεψυχήσει ρώτησε για την έκβαση της μάχης στη γειτονική Μαντίνεια και πήρε την απάντηση “νικήσαμε στρατηγέ”. Όμως, ο αξιωματικός είπε στον Επαμεινώνδα και το άλλο : “φεύγεις, στρατηγέ, χωρίς ν’ αφήσεις απογόνους”… Και είπε τότε το περίφημο “αφήνω δυο κόρες · τη νίκη στα Λεύκτρα και τη νίκη στη Μαντίνεια”.

Ο Χρυσόστομός μας -όνομα και πράγμα, ούτε τυχαίο είναι το γεγονός, ότι παρέδωσε το πνεύμα του ταυτόχρονα με το Εσταυρωμένο-, ο Χρυσόστομός μας, σε μια τέτοια ερώτηση θ’ απαντούσε “αφήνω χιλιάδες σελίδες”!

Ναι· το συγγραφικό έργο το Χρυσόστομου είναι ογκώδες, πολύτιμο, πολυποίκιλο και ανεκτίμητο! Αφήνει, πραγματικά, χιλιάδες σελίδες· 10άδες χιλ. σελίδες; 100άδες χιλ. σελίδες; ένα είναι το βέβαιο, ότι αφήνει χιλιάδες αχνάρια σε περιοδικά και εφημερίδες, όπου γης…· ναι, ακριβολογούμε, όπου γης! Από τη μακρινή Αυστραλία ως την Αμερική, από την Αφρική ως την Παλαιστίνη και, βέβαια, στην Ελλάδα, από τη Β. Ήπειρο μέχρι τη Ρόδο από τη Ζάκυνθο μέχρι τη Μυτιλήνη, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, στο Μοριά και, προφανώς, στην Αρκαδία! Θα ξεφυλλίζει ο κατοπινός αναγνώστης πάσης φύσεως περιοδικά και εφημερίδες, και στο πλέον ανύποπτο έντυπο θα συναντάει το όνομα του μεγάλου μας, Χρυσόστομου Κριμπά. Έγραφε όταν ήθελε και όπου ήθελε, αλλά και δεν αρνιόταν σε όποιο του ζητούσε να γράψει…

Χρυσόστομε, καλοτάξιδος και αιωνία η μνήμη σου.